Abonda unha pregunta para recompor as pezas do misterio? Que hai por baixo dos raís onde un instante é veloz e discutible? Talvez o inexplicable carece de principio e só se deixa ver, fugaz, a medio percorrido. Pasa. Destrúe a súa forma e, sen volverse, permanece. Incomoda. Desasosega. Aí, nese enigma, desenvólvese esta historia. César Aira e Roberto Bolaño habitan distancias impredicibles. Anchuras continentais dirimidas en minutos. Flutuacións que dun xeito estraño demoran un primeiro encontro, agochando impedimentos dunha simpleza desconcertante. Tres ocasións, tres citas inaprazables penduradas dun fío que toda escena require invisible. Michel Lafon, amigo e tradutor de Aira, comparece no argumento transmutado en narrador e testemuña, cómplice á fin, da intención que mantén o relato en constante expectativa. Pero hai máis. A rebotica do autor toma as rendas. Pon condicións. Asoma no diario que dá comezo á novela para mostrarse vixente, exhaustiva, a miúdo contrariada. Revela, sen traizóns, contrapesos da escritura: como apostar a obsesión nos feudos da rutina, ocupando con detalle cada estorbo, cada feliz insignificancia. Como renderse á paixón das lecturas que atan nós imborrables contra as vetas do íntimo. Como emerxer da disputa entre a escoura e o asombro. Porque todo está aquí dentro, nas pegadas que compoñen o descrito e o latente. Nas preguntas que se achegan, case ás escuras, tan próximas ao propio alento que acaban sendo perfectas. Na vertixe de escribir, hospedado no incompleto.
{title} {text}
Olegario Sotelo Blanco (Quintela de Mazaira, 1945) editor, empresario e autor de numerosos libros de narrativa e mais ensaio publica o seu libro de memorias O neno pastor que venceu o lobo. Lembranzas dun galego emigrado en Cataluña. Olegario percorre neste...
Por Armando Requeixo. Un pobo que non lembra a súa historia, as súas tradicións e os seus devanceiros é un pobo que deixou de existir. Para afianzar o presente, para viabilizar un futuro é imprescindible gardar memoria do que viñemos sendo. Os...