A poesía nunca debe gañar aos puntos. A poesía que paga a pena ler é coma eses marrazos de dereita que varren o sentido, ou te secuestra impedindo que fagas cousa ningunha que non sexa fatigar un verso tras outro ou se non é ganga desaproveitable.
E sa vertixe do aviador en caída libre foi a que sentín cando lin As cicatrices do Sol. A buxola virou tola, como se o norte magnético da agulla crítica decidise converterse nun dervixe en transo e non importase nada que non fose o arrebato da poética visionaria, a forza descomunal das imaxes roxas coma brasas que palpitan, ardentes, nos versos de Luís Valle.
Hai neste libro derregos ocultos que só vence a tenacidade. Unha álxebra simbólica tece arredor do poema unha mesta arañeira de significantes implementados, que apuntan en múltiples direccións de sentido. A cifra do que se di ancora nunha sistemática transinterpretativa que escurece a hermenéutica convencional.
Todo o que se di pecha e abre círculos nunha espiral que metamorfosea en cinta de Moebius para soldar o multiverso da escrita.
Olegario Sotelo Blanco (Quintela de Mazaira, 1945) editor, empresario e autor de numerosos libros de narrativa e mais ensaio publica o seu libro de memorias O neno pastor que venceu o lobo. Lembranzas dun galego emigrado en Cataluña. Olegario percorre neste...
Por Armando Requeixo. Un pobo que non lembra a súa historia, as súas tradicións e os seus devanceiros é un pobo que deixou de existir. Para afianzar o presente, para viabilizar un futuro é imprescindible gardar memoria do que viñemos sendo. Os...